Kot norweski leśny

To naturalna rasa, której hodowla rozwijała się przez całe wieki. Na temat jej pochodzenia krążą fantastyczne legendy. Koty nazywane w Skandynawii Norsk Skogkatt zaczęto prezentować na wystawach w latach 30-stych XX wieku w Oslo, w Norwegii. Należy wiedzieć, że hodowlę przerwano w czasie drugiej światowej i tak jak w przypadku wielu innych ras, norweskiemu kotu leśnemu groziło wyginięcie. W latach 70-tych przystąpiono do poważnego programu mającego na celu zachowanie charakterystycznych cech i naturalnego piękna tych wspaniałych zwierząt. W 1975 roku założono pierwszy klub miłośników tej rasy, Norsk Skogkattring (Klub Kota Norweskiego Leśnego). W 1976 roku rasa została wreszcie uznana przez FIFE (Federation Internationale Féline), a niedługo potem przez wszystkie inne stowarzyszenia.

Oto cechy zewnętrzne, które są charakterystyczne dla tej rasy:

a). wielkość: duża, około 8 kg.
b). głowa: trójkątna, mocny podbródek, nos długi, brak zaznaczonego stopu.
c). uszy: duże, szerokie u podstawy, szpiczaste, od wewnątrz owłosione, z pędzelkami na końcówkach.
d). oczy: duże, lekko skośne.
e). łapy: mocne, proporcjonalne w stosunku do reszty ciała, tylne dłuższe od przednich.
f). sierść: bardzo gęsta, podwójna, podszerstek wełnisty.
g). maść: wiele kolorów i wzorów, prawie wszystkie uznawane.

Należy wiedzieć, że gęsta sierść kota norweskiego leśnego nie ma tendencji do kołtunienia się, jednak trzeba czesać ją regularnie, aby uniknąć splątania. Futro tego kota jest przystosowane do ekstremalnych warunków klimatycznych – zimą jest bardziej gęste niż latem. Pomimo swych rozmiarów jest zadziwiająco zwinny. W połączeniu ze wspaniałą muskulaturą czyni to z kota norweskiego niezwykle sprawnego wspinacza, który potrafi wspiąć się po każdej powierzchni.

Co można powiedzieć o temperamencie tej rasy?

Kot norweski leśny ma przyjacielski charakter i łagodny temperament. Jest też towarzyski w stosunku do innych zwierząt, z którymi współżyje bezproblemowo. Okazuje głębokie przywiązanie do ludzi. Łatwo przyzwyczaja się do życia w mieszkaniu, ale czasem musi wychodzić na dwór, aby wyładować nadmiar energii. Silny instynkt przetrwania sprawia, że jest nieufny w stosunku do obcych. Jednak gdy się już do kogoś przekona, jest niezwykle oddany.

Dodatkowa uwaga – należy wiedzieć, że ze względu na solidna budowę ciała potrzebuje więcej jedzenia niż koty innych ras.