Kot długowłosy – turecki van

Ze swym cudownie miękkim futrem i dużymi, okrągłymi oczami kot ten może się wydawać ideałem domowej przytulanki. Turecki van nie pochodzi jednak z pałaców; przeciwnie, jego przodkami były wiejskie koty z regionu, w którym życie nie należy do najprostszych, i zachował ich cechy fizyczne i psychiczne. Ten kot wie, że niczego nie dostaje się w prezencie, a jego szacunek trzeba sobie zdobyć. Cechą charakterystyczną jest ubarwienie, w przeważającej części białe, z niewielkimi tylko plamkami koloru; taki rozkład maści nazywa się van nawet i u innych ras. Ponadto w upalne dni koty van chętnie zażywają kąpieli, co w ojczyźnie dało im przydomek „pływających kotów”.

Produkty spożywcze niewłaściwe dla kotów
Jaka jest historia tej rasy kota?

Nowoczesna historia rasy rozpoczyna się w 1955 roku w Wielkiej Brytanii, dokąd przywieziono parę z Turcji. Szybko rozprzestrzeniły się w Europie, ale do uznania rasy nikomu się nie spieszyło. W latach siedemdziesiątych pierwsze tureckie vany dotarły do Stanów Zjednoczonych, gdzie obecnie uznane są zarówno przez CFA, jak i TOCA. GCCF do niedawna uznawała tylko maść białą z kremowym. Niektóre stowarzyszenia, w tym FIFe, dopuszczają także maści z czarnymi znaczeniami i ich pochodnymi.

Oto zewnętrze cechy charakterystyczne dla tej rasy:

1). Uszy – duże, osadzone wysoko i dość blisko siebie.

2). Głowa – krótki klin o prostym profilu.

3). Tułów – długi, krzepki, dobrze umięśniony, zwłaszcza u samców.

4). Oczy – duże i owalne.

5). Sierść – długa, jedwabista, bez podszerstka.

6). Nogi – średniej długości, o zwartych, okrągłych łapach.

7). Ogon – długości ciała, dobrze owłosiony.

8). Waga – 3 do 8,5 kg.

9). Umaszczenia:

a). dwubarwne (z oczami bursztynowymi, niebieskimi i różnobarwnymi) – koloru żołędzi lub kremowe z białym (czarne, niebieskie, szylkretowe, niebiesko kremowe z białym).

Dodatkowa uwaga – wzór umaszczenia vana występuje stosunkowo często w populacji kotów na Bliskim Wschodzie, a gdzie indziej jest rzadki. Zwrócili nań uwagę artyści, i na wielu scenach rodzajowych, malowanych w XIX wieku, widać charakterystycznie umaszczone koty, drzemiące gdzieś między straganami i dywanami, jak na obrazie Skryba arabski w Kairze, którego autorem był John Frederic Lewis (1805-1876). Należy też wiedzieć, że znaczenia barwy żołędzi u wszystkich innych ras nazwane byłyby rudymi, tylko u vanów mają bardziej malowniczą nazwę. To umaszczenie, i bursztynowe oczy, były cechami pierwszych vanów, które znalazły się na Zachodzie. Tło ma być kredowo białe, znacznie ograniczone wyłącznie do głowy i ogona, a lusterko nosa różowe.